Δεν ξέρω αν ήταν (και) η αναζήτηση εκείνης της αθωότητας που με έκανε να τρέξω το βράδυ στη γιορτή για την απονομή τιμητικής πλακέτας στον δάσκαλο και τη δασκάλα μας (και σύντροφό του) του Δημοτικού σχολείου από παλιούς μαθητές τους· και να μιλήσω κιόλας, για πρώτη φορά στη ζωή μου δημόσια, εγώ για ‘κείνον. Αλλά σίγουρα ήταν η ευγνωμοσύνη για έναν δάσκαλο που υπήρξε αυτό που όλοι οι δάσκαλοι όφειλαν και οφείλουν να είναι· και η τιμή που μου δινόταν να το πω αυτό, έχοντάς τον απέναντί μου, λίγο σκυφτό από τα χρόνια, αλλά με την ίδια λάμψη εφήβου στα μάτια, σε μια επικοινωνία αμοιβαίας -το αισθανόμουν- νοσταλγίας και συγκίνησης.
Ευάγγελος Τσεμπελής το όνομά του, και είναι ο άνθρωπος που μας έμαθε γράμματα. Τη γλώσσα πρώτα-πρώτα, τη σημασία και την αρμονία, τη μαγεία της, το συντακτικό και την ορθογραφία της· από εκείνον έμαθα π.χ. ότι ο Οκτώβριος είναι ο μόνος μήνας που δεν παίρνει «μ» -σαν να τον βλέπω με την κιμωλία στο χέρι, ψηλό και επιβλητικό μπροστά στον μαυροπίνακα, να το γράφει και να το ξαναγράφει, να το λέει και να το ξαναλέει ώσπου να το εμπεδώσουμε. Ακόμα, είναι αυτός που μας δίδαξε τι σημαίνει εργασία, πειθαρχία, αυστηρότητα με δικαιοσύνη, που μας έδινε κίνητρα, ενθαρρύνοντας την όποια έφεση, επιβραβεύοντας γενναιόδωρα κάθε μας προσπάθεια· και που μας εμφύσησε αρχές και αξίες, γιατί δεν τις παπαγάλιζε αλλά τις πίστευε.
Αφήνοντάς μας την εικόνα ενός ανθρώπου ιερατικά αφιερωμένου σε ό,τι είχε επιλέξει ως καθήκον· και τη βεβαιότητα ότι όλα μπορεί να είναι εφικτά, αν ασκήσεις αυτό που διάλεξες να κάνεις με εντιμότητα, ευθύνη, σκληρή δουλειά και αδιάλειπτη αγάπη. Πρόσωπο της ζωής μας -που την καθόρισε- όσο θα ζούμε, ποτέ δεν έπαψε να ρωτάει για έναν έναν από μας, να μας νοιάζεται, να είναι σαν καλός ίσκιος δίπλα μας. Μύθος των πιο τρυφερών μας χρόνων -εδώ, σ’ αυτό το μικρό χωριό με τα περήφανα βουνά γύρω γύρω και το γαλάζιο της θάλασσας μπροστά- που δεν διαψεύστηκε, έχοντάς μας ανοίξει όσα παράθυρα μπορούσε στο όνειρο και στον κόσμο. Ευχαριστούμε, δάσκαλε.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Μετά το 1964 στο σχολείο των Πουλίθρων υπηρέτησαν πολλοί και αξιόλογοι δάσκαλοι, άξιοι συγχαρητηρίων επίσης, για την προσφορά τους προς τους μετέπειτα μαθητές του σχολείου.
~~~~~~~~~~~~~~
Σήμερα το σχολείο είναι σιωπηλό, αλλά δεν είναι δύσκολο να ξαναζωντανέψει, αρκεί οι αρμόδιες αρχές να φροντίσουν για την κατάλληλη αξιοποίησή του, μετατρέποντάς το ίσως, σε χώρο πολιτιστικών εκδηλώσεων, όπου θα μπορούν να φιλοξενηθούν μόνιμα, οι φωτογραφίες και τα αρχεία από την μακρόχρονη ιστορία του.
Κείμενο της Όλγας Μπακομάρου – δημοσιογράφου της Ελευθεροτυπίας με καταγωγή από τα Πούλιθρα – αφιερωμένο στον δάσκαλο Ευάγγελο Τσεμπελή.
(δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία στις 2/5/2009 )
